Młoda pisarka i poetka amerykańska, której twórczość skupia coraz większą uwagę amerykańskich czytelników i znawców gatunku. Jej opowiadania przedrukowano w kilkunastu zbiorach, w tym w najbardziej poczytnych antologiach „The Best Of”.
Rok 2010 był niezwykły w karierze pisarki. Doczekała się własnej kolekcji opowiadań i poezji pt. „Through the Drowsy Dark”. Opowiadanie „Eros, filos, agape” zostało nominowane do Hugo Award – nagrody przyznawanej przez uczestników World Science Fiction Convention. Nominowano je również do cenionej, przyznawanej przez kolegów po fachu, Theodore Sturgeon Memorial Award. Inny tekst Swirsky, „A Memory of Wind”, nominowano do Nebuli przyznawanej przez stowarzyszenie Science Fiction Writers of America.
Prezentowane w najnowszych „Krokach w nieznane” opowiadanie „Eros, filos, agape” nieuchronnie nasuwa skojarzenia ze słynnym tekstem Isaaca Asimova „Człowiek, który żył dwieście lat”, w innym tłumaczeniu „Dwustuletni człowiek”, w wersji filmowej „Człowiek przyszłości”, z Robinem Williamsem w roli głównej. Wizja Asimova, w zderzeniu z tekstem Rachel Swirsky, nie trąci może myszką, co wydaje się w jakimś stopniu naiwna. Autorka unika w zasadzie polemiki z legendarnymi prawami robotyki, czy zagadnieniem przyznawania praw obywatelskich robotom, które pasjonowały idola kilku pokoleń miłośników fantastyki. Zastanawia się natomiast nad czymś zupełnie innym: czy życie z robotem – idealnym mężczyzną, ojcem i kochankiem – musi być idealne? Czy można rzeczywiście pokochać robota? Czy w końcu robot zdolny jest do miłości? Asimov gładko prześliznął się nad tym problemem. Cóż… nie był kobietą.
„Eros, filos, agape” to drugie opowiadanie Rachel Swirsky w polskim przekładzie. Pierwsze, „Zaślubiny ze Słońcem”, ukazało się w tomie 5. „Kroków w nieznane”.
