Amerykańska pisarka, absolutna rekordzistka w dziedzinie nagród Hugo (dziesięć) i Nebula (sześć). W Polsce wydano sporo powieści Willis (”Księga Sądu Ostatecznego”, “Przewodnik stada”, “Nie licząc psa”, “Przejście”) i zbiór opowiadań Zaćmienie. W prasie, na przestrzeni ponad dwudziestu lat, opublikowano też wiele jej tekstów, wśród których na uwagę zasługują: niezapomniany „List do Clearysów”, „W Rialto, czy „Śmierć na Nilu”. Dwutomowy wybór najlepszych mikropowieści i opowiadań Connie Willis przedstawi wkrótce wydawnictwo Solaris.
Willis jest wprawdzie określana jako autorka SF, ale w jej utworach spotkamy co najwyżej takie „miękkie” nauki, jak psychologia. Pewne jej teksty można wręcz zakwalifikować do gatunku komedii obyczajowych, np. „Duch prawdy”. Hard sf w jej twórczości to zaledwie parę tytułów. „Sydon w Lustrzaku”, romatyczna historia kosmiczna, stylizowana na fantastykę przedwojenną, oraz „Samarytanin” i „Niebieski księżyc” nawiązujące do dzieł Roberta A. Heinleina, ulubionego pisarza autorki. Willis wskazuje jako najlepsze opowiadania SF „Kwiaty dla Algernona” Daniela Keyesa (Kroki… 1976) i „Martwego olbrzyma”, J.G. Ballarda, goszczącego dwa razy w tej antologii.
Nowela „Ostatni winnebago” została wyróżniona w roku 1988 nagrodami Nebula i Hugo. Dzieje się w świecie, w którym wszystkie psy wyginęły na skutek zarazy wywołanej przez zjadliwego wirusa parwowirozy.
[singlepic id=55 w=320 h=240 float=]
